เขียนจากมุมมองของคนที่ยังไม่มีลูกในยามเช้าวันเสาร์ และมีความทรงจำอันเลือนลางของวัยเด็ก
คุ้นๆว่าตอนผมเด็กๆเคยถูกสอนให้รู้จักอายโดยครู ไม่ใช่อายเพราะทำผิด แต่เป็นเรื่องสรีระความแตกต่างกันของร่างกายโดยเฉพาะเด็กชายและเด็กหญิง
ความสกปรกของสิ่งต่างๆที่ร่างกายผลิตมา เช่นน้ำมูก ขี้มูก สื่งที่เราควรมองว่ามันน่ารังเกียจ ซึ่งในวัยนั้นผมก็มองว่ามันไม่ผิด เพราะว่าถ้าเราไม่เข้าใจมันดีพอ เราอยู่ห่างๆก็น่าจะดีกว่า
แต่หนังสือเล่มนี้ Rude science เป็นหนังสือสั้นๆไม่กี่หน้า ที่พูดในมุมมองของ Biology ที่ยากขึ้นมากว่าครูในวัยเด็ก มุมมองที่ไม่ได้สนว่าอะไรสกปรกน่ารังเกียจ(Rude) หรือตัดสินว่าอะไรสวยงามอะไรไม่สวยงาม แต่เป็นมุมมองความเป็นจริงของร่างกายที่เราไม่สามารถควบคุมได้
ผมยังอ่านหนังสือเล่มนี้ไม่จบเพราะหลายๆอย่างเราเจอในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ผมอยากจะทำถ้ามีลูกคือ หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านให้ลูกตัวน้อยๆฟัง มันเป็นมุมมองการเล่าเรื่องว่า ร่างกายเรามันมหัศจรรย์มากๆนะ เหมือนโรงงานหรือ chemistry lab ที่ทำงานตลอด 24ชม ไม่พัก จนกระทั้งเราครบรอบ15 ปี เกือบทุกcell ในร่างกายก็จะถูกเปลี่ยนหรือแทนที่ด้วยเซลใหม่ๆเกือบหมดโดยที่เราไม่รู้หรืออาจะไม่ได้มองมุมนั้น
หนังสือเล่มนี้คล้ายๆกับการตูนสารคดีวัยเด็ก น่าจะช่อง 7 ช่วงเย็นที่ผมชอบมากอันนึง…..นิทานชีวิต
เพียงแต่อาจจะไม่น่ารักน่าดูเท่า
ขอบคุณ Los Angeles Public library ที่ยังยอมให้ผมยืมมาอ่าน online ทั้งที่ออกจากประเทศมา 8ปีแล้ว