ปกติขึ้นเครื่องบินบ่อยไหม ?

คำถามที่ดูจะธรรมดาเอามากๆสำหรับผู้คนสมัยนี้ เนื่องจากการที่มีสายการบินราคาประหยัด (Low cost airline) ผุดขึ้นมามากมาย จนคุณภาพอาจะเป็นเรื่องที่ต้องยอมรับและมองข้ามไป 

ขณะที่ผมเขียนเรื่องนี้ ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ผมกำลังนั่งอยู่บนสายการบินราคารปะหยัดสายหนึ่ง

แต่สายการบินราคาประหยัดนี้ มีคราวที่พอจะ"แหลกด้าย" เสริฟบนเครื่องด้วย

ปกติการเสริฟอาหารบนเครื่องก็จะมีแต่สายการบินชั้นดี หรือสายการบินที่มีระยะเวลาการเดินทางที่ยาวนานระดับหนึ่ง คนส่วนใหญ่คาดหวังกับอาหารบนเครื่องอยู่เหมือนกัน เนื่องจากบนท้องฟ้าเราคงไม่สามารถสั่ง ไก่ทอด หรือ พิซซ่ามาส่งได้หรอก    ที่ผ่านๆมา ผมก็กินอาหารบนเครื่องด้วยความเร่งรีบ ไม่รู้ทุกคนเป็นเหมือนผมไหม เพราะระยะเวลาที่เราเดินทางนานบนเครื่อง หรือภารกิจที่รอเราอยู่ที่ปลายทางทำให้เราต้องรีบกินเพื่อจะนอนเอาแรง หรือจะได้เตรียมตัวทำอย่างอื่นก่อนใครๆ ในขณะที่ผมกำลังแกะฟอร์ยบนข้างกล่องที่เสริฟบนเครื่องอยู่นั่น เหตุการณ์มันมากระตุกต่อมคิดตรงที่ 

"เรากำลังกินอาหารบนภัตตาคารที่อยู่สูงที่สุดแห่งหนึ่งของโลกเลย"

เราเคยถวิลหาวิวชั้นเลิศในร้านอาหารที่มีราคาสูงแต่รสชาติพอใช้ได้หรือปล่าว เค้าว่ากันว่าวิวที่มองสูงๆเป็นวิวที่มีราคา ไม่ว่าจะบนตึกที่สูงเสียดฟ้าในกลางมหานครกรุงเทพ ร้านที่มีบรรยากาศและแสงแดดตอนเช้าของยอดดอยสักที่ในเมืองเชียงใหม่. สายลมและเสียงคลื่นกับอาหารซีฟู๊ดรสเลิศที่เมืองภูเก็ต เหล่านี้ผมเลือกร้านที่มีบรรยากาศและรสชาติที่ดีทั้งสิ้น

ผมคิดแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินที่อยู่ด้านซ้ายมือ ขณะที่เวลาในตอนั้นเป็นเวลา18.30 ตามเวลาในประเทศเกาหลี พระอาทิตย์เริ่มจะคล้อยลับไปกับมุมโลก ส่องแสงที่ส้มทองอร่ามไปทั่วท้องฝ้า มีเพียงก้อนเมฆบางๆที่กั้นระหว่างพื้นโลกกับท้องฟ้าที่เครื่องผมบินอยู่ หันมามองอาหารที่ธรรมดาในกล่อง อาหารที่ไม่ได้แตกต่างกับอาการบนพื้นดินทั่วๆไป รสชาติมันก็ไม่ได้วิเศษอะไรมาก ผมเคี้ยวอาหารช้าลงจากที่เคยเร่งรีบกินให้มันจบๆ จะได้เข้าห้องน้ำมานอนต่อ

ผมหันไปดูก้อนเมฆที่ลอยอยู่ด้านล่างขณะที่แสงเริ่มเปลี่ยนสีไปโทนฟ้าม่วงแล้ว นี่มันวิวชั้นเลิศชัดๆ วิวที่สูงที่สุดในห้องอาหารที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าที่สูงที่สุดแห่งหนึ่งตอนนี้ ! ไม่มีทางที่ร้านอาหารประจำวันจะมอบวิวสวยและจริงแท้อย่างนี้ให้  ผมเคี้ยวอาหารช้าๆจนหมด พร้อมกับดื่มด่ำกับทัศนียภาพบนเครื่องตอนนี้ ความสุข ความสบายใจค่อยเกิดจากที่เคยทรมานกับการกินอาหารบนเครื่อง ก็ได้แต่ถามตัวเองว่า อีกนานไหมกว่าผมจะได้นั่งเครื่องมากินอาหารบนน่านฟ้าต่างประเทศอย่างในตอนนี้