เนปาล ตอนที่ 1

11:00 ระหว่างฟ้าเดียวกัน

             บนเครื่องบินโบอิ้ง777 ของการบินไทย สายการบิน TG319 ผมเอนหลับไปพักนึงและสะดุ้งตื่นขึ้นมา ไม่ใช่เพราะฝันร้ายหรือมีสิ่งใดรบกวนหรอก แต่เป็นเพราะว่ากลัวจะพลาดอาหารบนเครื่องบิน เพราะผมแบกท้องมาฝากไว้กับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินสายนี้

             การนั่งที่ท้ายเครืี่องสามารถรับรู้แรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นได้ชัดเจนไม่แพ้ส่วนปีก แต่ผมเคยได้ยินมาว่าคนที่นั่งท้ายเคร่ีองบินจะปลอดภัยกว่าหากเกิดอุบัติเหตุ ถึงยังงั้นจริงๆ โอกาสที่จะพบว่ารอดชีวิตนี้คงริบหรี่ไปแล้วหล่ะครับ

             ผมกำลังมุ่งหน้าไปที่ประเทศเนปาล ........ทำไมถึงเป็นเนปาล? ผมก็งงตัวเองอยู่เหมือนกัน มีหลายประเทศที่ผมอยากไปมากกว่านี้ แต่ผมกลับเลือกที่นี่ก่อน อาจจะเพราะว่ามันเป็นประเทศที่อยู่ตรงกลางระหว่าง อินเดียและภูฏาน กระมัง

(ตรงกลางในความหมายผมไม่ใช่ทางที่ตั้งของภูมิประเทศ แต่ตรงกลางระหว่างราคาค่าเดินทางนี้)

             การเดินทางมาประเทศแถบนี้ กลิ่นแขกที่เกิดจากการบริโภคเครื่องเทศเป็นสิ่งที่ร้ายกาจและไม่น่าจะหลีกเลี่ยงได้เลยสำหรับคนที่บริโภคกระเพราะไก่ไข่ดาวเป็นอาหารอย่างผม หลายเวบบอกว่าไม่แย่อย่างที่คิด แต่ไอ้สิ่งที่โชยมาติดจมูกของผมอยู่ตอนนี้นี่เลวร้ายแบบที่ผมคิดเอาไว้เปี๊ยบเลย 

ผมเปิดแอพที่ได้โหลดไว้ และสามารถเป็นไกด์ไลน์เล็กๆได้ตอนอยู่เวียดนาม แต่พอเงยหน้าเจอฝรั่งที่ถือไกด์บุคเล่มหนา และมีหัวข้อตัวโตว่ากาฎมัณฑุ ผมรู้เลยว่าจริงๆเราตัองมีแบบนี้สิถึงจะเรึยกว่ามาแบบได้ประโยชน์สูงสุด 

             การเที่ยวทีี่ผ่านมาผมทำการบ้านน้อยมาก แทบจะเรียกว่าไปดูก่อนแล้วค่อยกลับมาทำการบ้านได้เลย ด้วยความที่ว่านั่งเครืีองบินของการบินไทย ทำให้ใจผมไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไร มีบางสิ่งบางอย่างที่ผมภาวนาให้เกิดขึ้นบนเครื่องบินนี้ ผมหวังจะเจอคนๆนึง ถึงแม้โอกาสมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ผมยังมีความหวังที่จะรออย่างลมๆแล้ง เพราตั้งแต่พอรู้ข่าวนั่นโดยบังเอิญ มันเหมือนประตูที่ปิดเพื่อขังตัวเองไว้นานมากได้เปิดออก และผมก็ต้องเดินในทางของผมต่อไปเอง

             เมืี่ออยู่ระหว่างทางแอร์จะแจก เอกสารเกี่ยวกับภาษีของเนปาลให้ โดยด้านนึงจะเป็นอักษรพื้นฐิ่น ส่วนอีกด้านเป็นภาษาอังกฤษ ใจความสำคัญจะเป็นข้อตกลงและแจ้งให้ทราบถึงการมีของต้องสำแดงก่อนเข้าประเทศของเขา ผมเชืี่อว่าโดยส่วนใหญ่ก็คงไม่เกิน ยกเว้นคุณจะเป็นพวกสุดๆจริงๆ

             ก่อนจะปิดบท ผมขอร่ายเรืี่องราวที่คิดไปเองอย่างหนึี่ง แอร์บนนี้คนหนึ่งบริการผมค่อนข้างดี และพยายามชวนผมคุยเวลาเดินผ่าน ดูท่าทางน่าจะมีอายุกว่าผมเล็กนัอย ทำให้ผมแอบปั้นเรื่องไปเองว่าเธอคนนัั้นเห็นรายชื่อผู้โดยสารที่มีชื่อผมหรือปล่าว แล้วอาจจะฝากดูแล อย่างไรก็ตามมันเป็นการคิดเข้าข้างตัวเองสุดๆและไม่มีทางเป็นจริงได้เลย แต่ถ้าผมเป็นเธอผมจะทำอย่างที่ผมคิดนะ