นานมาแล้วสมัยสอบ Entrance เป็นช่วงที่ว้าวุ่นของวัยรุ่นมากๆ มันเหมือนเป็นช่วงที่จะบอกว่าอนาคตอีกกว่า 60 ปีข้างหน้า
..............ฉันจะเป็นอย่างไร?
.............ฉันจะร่ำรวยไหม ?
.............ที่บ้านฉันจะมีความสุขไหม ?
คำถามที่ดูหนักอึ้งสำหรับเด็กวัยรุ่น 20 ต้นๆอย่างผม ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วหากเราได้ผ่านมา การเรียนมหาวิทยาลัยเป็นเพียงทางเดินหนึ่งที่จะผ่านมาแล้วผ่านไปในชีวิตเท่านั้น เราไม่จำเป็นต้องทำงานที่ตรงกับสิ่งที่เราเรียนมา หากเรามีความปราถนาที่จะทำอย่างอื่นในภายหลัง แต่ต้องอาศัยความเพียร และความตั้งใจมากกว่าใครๆเท่านั้น
เพื่อนหลายคนรวมถึงผมก็ทำงานไม่ตรงสาย บางทีเรายังตอบตัวเองได้ไม่ชัดเจน มีความลังเลอยู่ สิ่งที่เราเรียน สิ่งที่คนอื่นบอก สิ่งที่เราชอบ หรือว่าสิ่งที่เราถนัด บางทีมันต้องใช้เวลากลั้นกรองอย่างละเอียดลึกซึ้ง ใครเจอเร็วกว่า ใครชัดเจนกว่าก็วิ่งไปก่อน อาจจะไปถึงเส้นชัยก่อน หรือเกาะกลุ่มกันไป
สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องของเงิน แต่เป็นเรื่องของความสุข บางคนมีความเป็นอยู่เรียบๆแต่ก็มีความสุข บางคนต้องเป็นใหญ่เป็นโต เหยียบหัวเพื่อนขึ้นไปจึงจะมีความสุข มันก็เป็นช่วงตะเกียกตะกายไชว่คว้า บางทีก็สุขมาก บางทีก็เป็นทุกมาก ตราบที่เรายังคงมีแรงอยู่
การเลือกคณะที่จะเรียนระดับอุดมศึกษา ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าอายุแค่ 20 ต้นๆ แล้วจะให้ตัดสินอนาคต มันเร็วไป ประสบการณ์ที่จะบอกว่าเราชอบอะไรมันน้อยมากๆ บางทีคิดว่าชอบแล้วแต่พอลองทำมันกลับไม่ใช่ บางคนเลือกที่จะสอบเข้าใหม่ บางคนเลือกทนเรียนไปก่อน การตัดสินใจเป็นของเรา สิ่งที่เราต้องทำก็คือ "การหาข้อมูล"
การหาข้อมูล สิ่งที่จะบอกว่าเราชีวิตแบบไหนที่เราชอบ คือ รุ่นพี่
คนที่มีอายุไม่ห่างกันนัก สมัยผมเรียนที่ ทวีธาภิเศก ห้อง 633 จะมีประเพณีที่รุ่นพี่ที่เพิ่งเข้าเรียนปี 1 จะกลับมาพบป่ะ ทำกิจกรรมกับน้อง โดยได้รับความร่วมมือกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง ทำให้ได้มีโอกาสพูดคุยกับรุ่นพี่หลายๆคน บางคนเรียนหมอ บางคนเรียนสถาปัตย์ บางคนเรียนวิศวะ หรือว่าบางคนคิดจะซิ่ว หลากหลายมุมมอง เป็นข้อมูลให้เราตัดสินใจ คนที่มีความถนัดชัดเจนก็จะได้ข้อมูลเชิงลึกว่าคนอื่นๆ
แอดมิสฉัน เป็นหนังสั้นของ นศ.ม.เชียงใหม่ ที่สะท้อนความสับสนระหว่างสิ่งที่เราต้องเลือกเปรียบเทียบการเรียนกับเรื่องความรักได้อย่างเข้าใจง่าย ผมดูไปยิ้มไป นึกถึงตัวเองสมัยนั้น แต่มันก็นานมาแล้วเหมือนกัน น้องที่ยังสงสัยว่าคณะแต่ละคณะเรียนไปทำไม ในเรื่องก็พูดภาพกว้างให้เราได้คิดกัน ถือว่าสนุกมีสาระบันเทิงดีทีเดียว
..............ฉันจะเป็นอย่างไร?
.............ฉันจะร่ำรวยไหม ?
.............ที่บ้านฉันจะมีความสุขไหม ?
คำถามที่ดูหนักอึ้งสำหรับเด็กวัยรุ่น 20 ต้นๆอย่างผม ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วหากเราได้ผ่านมา การเรียนมหาวิทยาลัยเป็นเพียงทางเดินหนึ่งที่จะผ่านมาแล้วผ่านไปในชีวิตเท่านั้น เราไม่จำเป็นต้องทำงานที่ตรงกับสิ่งที่เราเรียนมา หากเรามีความปราถนาที่จะทำอย่างอื่นในภายหลัง แต่ต้องอาศัยความเพียร และความตั้งใจมากกว่าใครๆเท่านั้น
เพื่อนหลายคนรวมถึงผมก็ทำงานไม่ตรงสาย บางทีเรายังตอบตัวเองได้ไม่ชัดเจน มีความลังเลอยู่ สิ่งที่เราเรียน สิ่งที่คนอื่นบอก สิ่งที่เราชอบ หรือว่าสิ่งที่เราถนัด บางทีมันต้องใช้เวลากลั้นกรองอย่างละเอียดลึกซึ้ง ใครเจอเร็วกว่า ใครชัดเจนกว่าก็วิ่งไปก่อน อาจจะไปถึงเส้นชัยก่อน หรือเกาะกลุ่มกันไป
สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องของเงิน แต่เป็นเรื่องของความสุข บางคนมีความเป็นอยู่เรียบๆแต่ก็มีความสุข บางคนต้องเป็นใหญ่เป็นโต เหยียบหัวเพื่อนขึ้นไปจึงจะมีความสุข มันก็เป็นช่วงตะเกียกตะกายไชว่คว้า บางทีก็สุขมาก บางทีก็เป็นทุกมาก ตราบที่เรายังคงมีแรงอยู่
การเลือกคณะที่จะเรียนระดับอุดมศึกษา ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าอายุแค่ 20 ต้นๆ แล้วจะให้ตัดสินอนาคต มันเร็วไป ประสบการณ์ที่จะบอกว่าเราชอบอะไรมันน้อยมากๆ บางทีคิดว่าชอบแล้วแต่พอลองทำมันกลับไม่ใช่ บางคนเลือกที่จะสอบเข้าใหม่ บางคนเลือกทนเรียนไปก่อน การตัดสินใจเป็นของเรา สิ่งที่เราต้องทำก็คือ "การหาข้อมูล"
การหาข้อมูล สิ่งที่จะบอกว่าเราชีวิตแบบไหนที่เราชอบ คือ รุ่นพี่
คนที่มีอายุไม่ห่างกันนัก สมัยผมเรียนที่ ทวีธาภิเศก ห้อง 633 จะมีประเพณีที่รุ่นพี่ที่เพิ่งเข้าเรียนปี 1 จะกลับมาพบป่ะ ทำกิจกรรมกับน้อง โดยได้รับความร่วมมือกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง ทำให้ได้มีโอกาสพูดคุยกับรุ่นพี่หลายๆคน บางคนเรียนหมอ บางคนเรียนสถาปัตย์ บางคนเรียนวิศวะ หรือว่าบางคนคิดจะซิ่ว หลากหลายมุมมอง เป็นข้อมูลให้เราตัดสินใจ คนที่มีความถนัดชัดเจนก็จะได้ข้อมูลเชิงลึกว่าคนอื่นๆ
แอดมิสฉัน เป็นหนังสั้นของ นศ.ม.เชียงใหม่ ที่สะท้อนความสับสนระหว่างสิ่งที่เราต้องเลือกเปรียบเทียบการเรียนกับเรื่องความรักได้อย่างเข้าใจง่าย ผมดูไปยิ้มไป นึกถึงตัวเองสมัยนั้น แต่มันก็นานมาแล้วเหมือนกัน น้องที่ยังสงสัยว่าคณะแต่ละคณะเรียนไปทำไม ในเรื่องก็พูดภาพกว้างให้เราได้คิดกัน ถือว่าสนุกมีสาระบันเทิงดีทีเดียว